Fotograferen in oorlogsgebieden
Fotograferen in oorlogsgebieden is erg gevaarlijk, maar ondanks de risico’s gaan fotografen naar deze gebieden om de verschrikkingen vast te leggen. Veel fotografen zijn overleden, zoals onder andere Jeroen Oerlemans. Hij werd neergeschoten door sluipschutters van de Islamitische staat. Veel oorlogsfotografen zijn het met elkaar eens dat ondanks het gevaar, het hun taak is om aan de wereld te laten zien hoe het eraan toe gaat in de oorlogsgebieden. Want vaak wordt er een mooier plaatje naar buiten gebracht dan de werkelijkheid. Als oorlogsfotograaf is het belangrijk om je emoties onder controle te houden, omdat je dagelijks verschrikkelijke dingen ziet gebeuren. Als je met zaken gaat bemoeien is dat gevaarlijk voor je eigen leven, maar het gaat ook ten koste van de fotografie. Tenslotte gaat het om fotograferen van echte momenten en is het niet geënsceneerd. Desondanks krijgen veel fotografen nog steeds PTSS door alle verschrikkelijke dingen die ze zien en meemaken. Er zijn veel fotografen ontvoerd, gevangengenomen, gemarteld of er zijn mensen vermoord waarmee ze samen werkten. Maar ondanks dat staan ze te popelen terug te gaan om vast te leggen hoe de werkelijkheid eruitziet, hoe moeilijk het ook is.
Jaarlijks is er een World Press Photo wedstrijd, waarbij 6 foto’s worden gekozen die kans maken op de titel foto van het jaar. Het is de belangrijkste prijs in de fotojournalistiek. Deze foto’s worden tentoongesteld in een expositie samen met vele andere inzendingen. Dit jaar waren er in totaal 78801 inzendingen door 4738 fotografen. Uiteindelijk werden er 43 fotograferen gekozen die kans maakte op de titel. Vorig jaar is Ronaldo Schemidt de winnaar geworden, hij werkt voor het frans persbureau Agance France-Presse. Zijn foto werd gekozen vanwege de energie, dynamiek, kleuren, beweging en de compositie van de foto die veel kracht laat zien. Deze foto was genomen tijdens de gewelddadige protesten tegen president Nicolas Maduro in Caracas. Op zijn foto is een venezolaanse man te zien die een gasmasker draagt en weg rent terwijl hij in de fik staat. Caracas. Hij vloog in brand toen een gastank van een motor explodeerde. Hij liep eerste en tweede graads brandwonden op, maar heeft het gelukkig overleeft. In 2017 was fotograaf Burhan Ozbilici de winnaar. Op zijn foto is de dader te zien net na het moment dat hij de Russische ambassadeur neerschoot in Turkije. De foto is gekozen, omdat het een explosief beeld is, waarbij de haat in onze tijd wordt uitgebeeld. Elke keer als de foto in beeld komt schrik je weer, omdat het zo explosief is. Het is de belichaming van wat de World Press Photo van het jaar is en moet zijn. De fotograaf vertelde dat hij eigenlijk per toeval aanwezig was bij het evenement. Toen de dader begon te schieten besloot hij in plaats van te schuilen, foto’s te maken. Hij dacht ‘ik ben hier nu toch. Ook al raak ik gewond of ga ik dood, ik moet mijn werk doen. Ik had ook kunnen wegrennen zonder foto’s te maken, maar dan had ik nooit antwoord kunnen geven op de vraag: waarom heb je geen foto’s gemaakt?’ Zo zie je maar weer dat persfotografen uitdagingen aangaan om mooie perfecte foto’s te maken, ondanks het gevaar voor eigen leven, die de waarheid van onze wereld laten zien
